“H χάρη Σου μεγάλη, Βασιλιά μου,λυπήσου με και δος μου την υγιά μου.Με λυώνει o πόνος σαν το λαμπροκέριάπλωσε, Κύριε το άχραντό Σου χέρι, γειάνε το σώμα,γειάνε την καρδιά μου”.
Έτσι έγραφε ο Χριστιανός ποιητής Γ. Βερίτης, όταν πονεμένος και άρρωστος έστρεφε το βλέμμα στον Κύριο. Πράγματι, ο πόνος λιώνει τον άνθρωπο, σαν το λαμπροκέρι! Λιώνει και εκείνον που πονά, που δέρνεται από τα προβλήματα της ζωής, και τους οικείους του, τους ανθρώπους που τον αγαπούν, γιατί συμπονούν.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πονέσει, που να μην έχει κλάψει, που να μην έχει βρεθεί σε δύσκολες στιγμές… Η ζωή μας είναι μια σκηνή θεάτρου ή οθόνη κινηματογράφου που άλλοτε προβάλλει κωμωδίες κι άλλοτε δράματα. Η ζωή μας είναι ένα δράμα. Γέλασες χθες, κλαις σήμερα… Μια χαρμολύπη, χαρά και λύπη σαν το καντήλι που τρεμοσβήνει στα εικονίσματα, λάδι και νερό! Κάτι σαν τη θάλασσα, τη μια γαλήνια και ήρεμη και την άλλη φουρτουνιασμένη και άγρια. Κάτι σαν τον ουρανό, τώρα γαλάζιος σε λίγο συννεφιασμένος…
O πόνος, ο τόσο ανεπιθύμητος και ακατανόητος, είναι ένα αλέτρι που οργώνει τα πρόσωπα και τις καρδιές όλων μας. Θάνατοι, αρρώστιες, δοκιμασίες, αντιθέσεις, συκοφαντίες, προβλήματα, θλίψεις… Αν στη χούφτα είχαμε τη δυνατότητα να κρατήσουμε τη γη και να τη σφίγγαμε δυνατά, είμαι σίγουρος πως θα, έτρεχαν ανάμεσα από τα δάκτυλα μας ποτάμια δακρύων. Είναι η γη μας: “Κοιλάδα κλαυθμῶνος”! (Ψαλμ. 38, 7). Ο αρχαίος Έλληνας λυρικός ποιητής Πίνδαρος έλεγε:
“Κανένας απαλλαγμένος από τους πόνους δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει.Σ’ αυτόν τον κόσμο λύπη, ποτέ δεν απολείπει”.
O αρχαίος Έλληνας τραγικός ποιητής, Σοφοκλής, έλεγε: “Χωρίς βάσανα κανένας δεν υπάρχει κι όποιος έχει τα λιγότερα είναι πανευτυχής”. Ο Ευριπίδης,κι αυτός αρχαίος Έλληνας τραγικός ποιητής, σημείωνε: “Κανένας δε γεννήθηκε ως τώρα δίχως λύπες”. Όταν ρώτησαν κάποτε το μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο Σωκράτη πώς είναι δυνατόν να περάσει κανένας τη ζωή του δίχως λύπες, απάντησε: “Αυτό είναι αδύνατο γιατί δεν είναι δυνατόν να μη λυπηθεί κανένας ποτέ, αφού κατοικεί σε πόλη ή σε σπίτι και συναναστρέφεται με ανθρώπους”. Αυτό ακριβώς τονίζουν και οι Ιεροί Πατέρες της Εκκλησίας μας, πως οι θλίψεις, o πόνος, είναι ο αχώριστος σύντροφος της ζωής μας. Ο Ιερός Χρυσόστομος έλεγε πως: “Δεν υπάρχει άνθρωπος, που θα ζήσει σ’ αυτόν το φθαρτό κόσμο χωρίς πόνο. Αν δεν πονέσει σήμερα θα πονέσει αύριο ή μεθαύριο ή και την ίδια ώρα που γελά. Η ζωή είναι μανιασμένη θάλασσα που γεννά καθημερινά φοβερά ναυάγια.Όλα τα ανθρώπινα είναι γεμάτα από θορύβους και ταραχή όλα μοιάζουν με σκοπέλους και γκρεμούς όλα με υφάλους και διαβρωμένους βράχους όλα περικλείουν φόβους, κινδύνους, υποψίες, τρόμους και αγωνίες. O παρών καιρός είναι καιρός πένθους και θλίψεως. Κανένας γενναίος αθλητής δε ζητά λουτρά και τραπέζι γεμάτο φαγητά και κρασί στον τόπο των αθλητικών αγώνων”.
Η ζωή είναι ένα στάδιο πάλης, με θλίψεις και πόνους.
Αν σωστά και χριστιανικά αντιμετωπισθούν, θα οδηγηθούμε στην άνεση του Παραδείσου. Η ζωή είναι ένας πόλεμος, αλίμονο αν λιγοψυχήσω και λιποτακτήσω. Παλεύω, ελπίζοντας στη νίκη ως την τελευταία στιγμή. O λόγος του Θεού λέει: “ἐὰν δὲ καὶ αθλή τίς, ού στεφανούται, ἐὰν μὴ νομίμως αθλήση” (B’ Τιμ. 2,5) δηλαδή αν επίσης και κάποιος αθλείται, δε στεφανώνεται αν δεν αγωνιστεί νόμιμα. Σε κανέναν κοιμισμένο και ράθυμο δεν έστησαν προτομή ή ηρώο! Άρα, εγώ, ο πιστός, οφείλω να κακοπαθώ με υπομονή “ὡς καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ” (Β΄ Τιμ.2,3).
Πηγή: Παιδί μου μην κλαίς!
